Purenes

Sinds vanmorgen ben ik weer een inzicht rijker. En ervaren waar het lijf allemaal toe in staat is als weerstand en oordelen verdwijnen. En dat allemaal tijdens een niet geplande yogales…..

Ik kom aan bij de les meditatieve yoga, die niet doorgaat, Vandaag wordt het hatha yoga. In eerste instantie vind ik het jammer, maar vrij snel daarna weet ik dat dit soort dingen niet zomaar gebeuren.

En ik denk : “Oke, laat maar komen.”

Het is een les met heel veel stretch oefeningen voor de benen. En dan te weten dat vooroverbuigingen en torso’s niet mijn favoriete bezigheden zijn. Hetgeen nog zachtjes uitgedrukt is.

Maar goed, ik heb net een Women’s Way weekend achter de rug met als thema love en selflove dus ik besluit heel lief te zijn voor mijzelf.

Weerstand

Normaal gesproken- en zo ook deze ochtend-  voel ik bij de minste vooroverbuiging al een irritante, brandende pijn aan de achterkant van mijn benen. En ik veroordeel mijzelf daar vaak over. Mijn Miss Perfect zegt dan dingen als: Waarom kan ik het nu niet zo ver als zij, waarom ben ik niet leniger, pffff…. jeetje wat ben ik een stijve plank.

Lief voor mijzelf

Maar vanmorgen niet. Want ik ben lief voor mijzelf. En ik accepteer mijn lijf. En ik accepteer mijn beperkingen. Nee, niet alles is even soepel, jammer dan.

En dan merk ik opeens iets bijzonders: De pijn in mijn benen wordt langzaam minder, en bij een volgende uitademing kom ik zelfs een klein stukje verder. Nu had ik er wel van gehoord dat je jezelf in de weg kan zitten bij dit soort oefeningen, dat weerstand de meeste pijn veroorzaakt en meer van dit soort dingen.

Overgave

Maar nu ervaarde ik het echt zelf. En ik merk dat ik in mijzelf glimlach, waardoor er nog meer ruimte in mijn benen komt. En waardoor ik nog meer in de overgave kan gaan. Wat een waardevolle les voor mij.

En nee, het lukt mij nog steeds niet om mijn benen in mijn nek te leggen.

Maar ik weet wel dat als ik vriendelijk blijf voor mijzelf dat de weerstand verdwijnt, er meer ruimte komt en dat ik er ook nog eens veel plezier aan beleef.

Goh, het lijkt het echte leven wel…. 😉

Een belangrijke rijkdom in mijn leven is ‘sisterhood’. Een woord waar ik 2 jaar geleden nog van gruwelde. Ik glimlach in mijzelf als ik daar aan terugdenk. Het was april 2012. En ik ging naar een Goddess Retreat (what was I thinking!). In totaal 5 dagen, waarvan ik mij er 3 doodongelukkig heb gevoeld. Waarin ik naar huis bleef bellen om te vertellen hoe vreselijk het was. Je verhaal delen met een groep vrouwen, en dan met name je gevoel, elkaar in de ogen kijken, met elkaar dansen… AAAAAHHHHH, wat vond ik het verschrikkelijk.

Het licht
Totdat ik in die retreat het licht begon te zien. Dat vrouwen ook lol met elkaar kunnen hebben, dat ze elkaar kunnen vertrouwen, dat iedereen in haar waarde werd gelaten, dat er niet geroddeld werd. En dat er echt geluisterd wordt. Geen oplossingen, geen oordelen, gewoon luisteren, eventueel herkenning laten merken en verder niets….. En toen iemand tegen mij zei: “Door te delen kun je ook iets geven.” viel het kwartje. Het besef dat als ik mijn verhaal vertel dat dit geen klagen is, dat er vast wel iemand zich daadwerkelijk kan herkennen in wat ik vertel, dat ik niet alleen ben, die kwam binnen.

Angst
Wat was ik bang voor vrouwen. Vooral voor die vrouwen die sterker waren dan ik, mooier dan ik, succesvoller dan ik, liever dan ik, beter waren dan ik. Kortom, iedere vrouw ….

Vertrouwen
Om vrouwen toe te kunnen laten in mijn leven en ze te vertrouwen, dat heeft tijd gekost. En dat heeft een bedding gekregen de afgelopen 2 jaar. In de Woman’s Way (de training die ik vorig jaar heb gevolgd en waar ik nu daikini ben) heb ik de kans gekregen om een jaar lang met 30 vrouwen op reis te gaan. Ik kon mijn pure ik laten zien en ik zag hun pure zelf. En het gekke was, toen ik eenmaal door die weerstand heen was, ontdekte ik dat ik in iedere vrouw een stukje van mijzelf herken.

Let’s shine
Ik ben van mening dat vrouwen zo hard kunnen zijn voor elkaar, ik was ook zo. Jeetje wat had ik een oordelen, ik gunde een andere vrouw het licht niet, waarschijnlijk omdat ik het mijzelf ook niet gunde. Het is zo bijzonder om in een setting te zijn waarin iedereen mag schijnen. Waarin vrouwen elkaar steunen, naar elkaar luisteren en een schouder hebben om op te leunen of een schoot om even in te rusten. Niets meer en niets minder. En natuurlijk kan ik nu mijn oordelen nog steeds hebben, ik ben mij er nu bewust van en kan hierin keuzes maken, waar het mij ‘vroeger’ kon overvallen.

Kwetsbaarheid
Het is fijn om in een groep kwetsbaarheid te kunnen tonen, en dat er dan geluisterd wordt. Waar ik voorheen kwetsbaarheid nog zag als falen en een zwakte, zie ik het nu als een enorme zachte kracht. Voorwaarde voor mij is wel dat ik mij veilig voel. Dat er vertrouwen is. Hoe ontstaat dat vertrouwen nu? Uiteindelijk is dat voor iedereen natuurlijk anders, er kwam iets op mijn pad waar ik naar ben gaan leven, wat mijn veiligheid waarborgt en mij vertrouwen geeft.

Manifesto
Na de Goddess Retreat ging ik regelmatig een avond naar de Samasati groep, om te mogen ervaren hoe Sisterhood ‘in real life’ werkt. Op een van deze avonden kwam het Global Sisterhood Manifesto ter sprake. Ik herinner mij nog goed dat het mij toen intens geraakt heeft. Gisteravond toen ik het manifesto weer vond, merkte ik dat de woorden weer zo bij mij binnenkwamen. Ik wil het hier graag aan je laten lezen:

Global Sisterhood Manifesto van Awakening Women

– I commit to be honest and straight with you
– I commit to take responsibility for my self.
– I will ask for support when I need it.
– I will ask for alone time when I need it, and it means nothing personal to you
– I will not try to fix you
– I will listen to you
– I will keep what you share confidential and not gossip about it
– I will not speak negatively about you to others
– I will celebrate your unique beauty and gifts
– I will not hold myself back to fit in and I will support you in doing the same

Are you ready to live it?

Lieve sisters, zou het niet fantastisch zijn als we op deze manier met elkaar kunnen leven? I am ready to live it, jij ook?

En oh, wat voelt het weer kwetsbaar om deze post te plaatsen, alsof jullie recht in mijn hart kunnen kijken. En hoewel soms eng, ik vind het fijn om jullie in mijn hart te hebben.

Heel veel liefs,

Agnes

Oh ja, ik heb Purenes nu ook als Facebook pagina aangemaakt : http://facebook.com/purenesnl
Deze pagina zal ik gebruiken bij een nieuwe blog en als ik inspirerende foto’s, quotes, muziek of andere leuke dingen tegenkom. Leuk als je mijn pagina liked!

Lieve Milan,

Op de een of andere manier raakt het mij elke keer rond jouw verjaardag. En denk ik weer terug aan de avond en de nacht van je geboorte. Aan de dag dat ik moeder werd en geen idee had wat mij overkwam. Wat was je een kwetsbaar mannetje. In sneltreinvaart op de wereld gekomen en toch nog niet helemaal klaar voor deze wereld.

Na 10 dagen zaten we alweer in het ziekenhuis omdat je koorts had. En dat bleek niet helemaal normaal voor zo’n jonge baby. Ik geloof niet dat het destijds tot mij door is gedrongen hoe ernstig het was. En misschien onbewust wel. En vond ik het lastig om mij aan je te binden. Bang om je kwijt te raken. Uiteindelijk bleek het een urineweginfectie te zijn en waren we er gelukkig op tijd bij, voordat je nieren zouden zijn aangetast.

10 dagen in het ziekenhuis, omdat je antibiotica nodig had. En daarna nog een jaar preventief omdat je nog niet geopereerd kon worden. Elke dag gaf ik met pijn in mijn hart je de dosis. Je vond het zo vies, het was ook zo zoet. Misschien lust je daarom geen snoep, dat is dan wel weer een voordeel 😉

Je was en bent zo’n gevoelig mannetje. Als baby was je zo snel overprikkelt, en wat deden wij? Wij namen je overal mee naar toe, “je moest er maar aan wennen”. Achteraf gezien heel pijnlijk natuurlijk, we wisten niet beter.

Toen je in groep 4 zat, begon je scheurtjes te vertonen. Je vond het moeilijk in de klas, vroeg letterlijk aan ons of wij aan de juf konden vragen of je het jaar mocht overdoen. Je wist en weet zo goed wat voor jou het beste is.

Ik vind het zo fijn voor je dat je nu in je eigen tempo het leven mag ontdekken. En ik zeg het wel vaker tegen je: laat niemand je wijsmaken dat je je niet kan concentreren: als je echt geïnteresseerd bent in een onderwerp, is er niets mis met je concentratie. 🙂

Morgen word je 12. Een nieuwe fase. Ik hoor dat je stem al zwaarder wordt, je weet steeds beter wat je leuk vindt en wat niet. Nu zit je bij de jeugdbrandweer. En een pieper voor je verjaardag gekregen… Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Nog even en dan eten er opeens 2 niet meer mee als de pieper gaat 😉

Volgend jaar groep 8. Dan hoor je bij de oudsten van de school. Terwijl het nog maar zo kort geleden lijkt dat je in mijn armen werd gelegd.

Lieve Milan, ik denk dat ik je nu kan laten zijn wie je bent. Jij leert mij hierheen geduldig te zijn, je leert mij dat prestaties niet het allerbelangrijkste zijn. Je hebt mij geleerd weer te vertrouwen op mijn zintuigen en mijn intuïtie.

Ik hou van je, en ik vertrouw je met heel mijn hart. Je bent mijn kanjer. Mijn oudste grote kerel. Ik ben enorm trots op je.

En dan opeens komt het nummer van Marco Borsato in mijn hoofd: Samen voor altijd….. En pink ik een traantje weg….

http://www.youtube.com/watch?v=sB4fibkrWHQ

Ik hoor bij jou
Jij hoort bij mij
We blijven samen voor altijd
Ik laat je nooit alleen
Je maakt me blij
Ik hou je vast
En laat je vrij
En ik vertrouw erop dat jij de weg wel weet
Maar stiekem kijk ik toch een beetje mee

Liefs van mamma….

Inwoners van Hawaii zeggen dat je in de oceaan tegenkomt wat je op dat moment nodig hebt. De dolfijnen hebben we die eerste dag niet gezien, wel iets anders bijzonders…..

Weet je nog dat ik vertelde over de eerste keer in de oceaan? Er is toen iets gebeurd dat ik nog niet hier gedeeld heb. En als ik het vertel aan mensen in mijn omgeving, dan besef ik mij elke keer weer dat het heel veel indruk op mij heeft gemaakt. Vandaar dat ik het nu nog met je deel, terwijl het al wel even geleden is.

Open water
Goed…. Terug naar die eerste dag in de oceaan. Na het ‘gevecht’ met mijn snorkeluitrusting gingen Jeroen en ik samen op zoek naar de dolfijnen die we met z’n allen vanaf de kant al hadden gespot. De rest van de groep was al naar die plek gegaan. Wij dachten nog: “hoe moeilijk kan het zijn om later bij de anderen aan te haken?” Dat bleek lastiger dan gedacht. We zwommen een tijdje, ondertussen een beetje snorkelend en al die tijd kregen we niets te zien. Niets dan zand en water. Geen koraal, geen vissen en zeker geen dolfijnen. En ook geen spoor van de anderen. Maar goed, we gingen nog wat verder oefenen met snorkelen en dan zou het vanzelf wel goedkomen. Toch??

Tot op een gegeven moment ik mij toch een beetje ging voelen zoals in die film waarin er 2 duikers per ongeluk worden achtergelaten na een dagje duiken. (ik heb het net opgezocht, de film heet “Open water”, geen aanrader als je binnenkort wilt gaan duiken/snorkelen). We keken om ons heen en zagen niets anders dan water, golven en in de verte een paar bootjes. Jeroen sprak zijn ongerustheid naar mij uit, dat het nog zeker 45 minuten zwemmen was naar de kust en dat hij het eigenlijk niet prettig vond om daar alleen te zijn. Ik voelde mij eigenlijk wel veilig met Jeroen in mijn buurt, hij had namelijk de ‘opdracht’ gekregen om er voor mij te zijn, dus ja… wat kon mij gebeuren 😉 Maar zonder gekheid, ik begreep Jeroen heel goed. Ik bedoel, als er één van ons kramp zou krijgen, dan waren we verder van huis. Letterlijk en figuurlijk dan 😉

Een vis……
We besloten samen om wat dichter bij de kant te gaan zoeken naar de rest van de groep. En als we ze daar niet zouden vinden, dan zouden we terug gaan naar de kant. Opeens voel ik dat Jeroen niet meer zo heel relaxed aan het snorkelen is. Ik vraag wat er is en hij zegt : ”Niks hoor, zullen we langzaam terug naar de kant zwemmen?” Ik vond het allang prima. Tot zover nog helemaal niets gezien en ik was eigenlijk wel blij dat ik uit het water mocht. Maar ik voel dat er iets niet klopt en boven water eis ik van Jeroen dat hij nu ‘gvd aan mij gaat vertellen wat er nu aan de hand is’. En voor de mensen die mij kennen: gvd gebuik ik echt nooit, dus Jeroen voelde ook wel aan dat het menens was. En hij vertelt mij dat er een vis bij ons zwemt. En zoals Jeroen al had verwacht, flip ik al bij het woord vis, zelfs zonder dat ik hem gezien had. Dus Jeroen geeft aan dat er verder niets aan de hand is als we gewoon rustig verder zwemmen. Nou… ik geloof dat ik nog nooit zo hard gezwommen heb….

En als we dan tenslotte terugkomen bij de kant, waar de anderen natuurlijk allang zijn, is de eerste vraag die we krijgen: “En? Hebben jullie ook zo lekker met de dolfijnen gezwommen?” Grrrr…… Dit is toch zeker een grap? Nee hoor, zij hebben gewoon twee uur met dolfijnen gezwommen. Dussss…..

Het geheim
En dan komt het hoge woord bij Jeroen eruit: “Nee, zegt Jeroen, maar we hadden wel een 2 meter lange Barracuda achter ons aan.” En opeens vallen voor mij de puzzelstukjes in elkaar. Dat mijn gevoel toch goed was dat er iets niet klopte. Dat hij iets voor mij verzweeg en achterhield.

Het bleek dat Jeroen op een gegeven moment een Barracuda had gespot en in eerste instantie dacht dat het een langverwachte dolfijn was. Alleen keek hij iets gemener. En hij had grotere tanden. En hij bleef achter ons aanzwemmen. Jeroen was er helemaal niet gerust op en hij was natuurlijk als de dood dat ik in paniek zou raken. Met alle gevolgen van dien. En daarom had hij niets verteld en al helemaal niets laten zien.

De rest van de groep was erg onder de indruk van het feit dat Jeroen mij op deze manier had beschermd. Uiteraard. Maar op dat moment dacht ik daar toch anders over en dat wil ik je graag uitleggen.

Wat er door mij heen ging
Op het moment dat Jeroen zijn verhaal doet, voel ik mij erg buitengesloten. Het voelt alsof ik er niet echt bij ben geweest. Alsof ik het niet meegemaakt heb. Alsof ik iets gemist heb. Alsof mij een kans is ontnomen om met deze situatie om te gaan. Misschien had ik Jeroen wel enorm verrast, wie zal het zeggen….

En dan komt de gedachte in mij op: “Zie je wel, als er echt iets aan de hand is, dan vertelt hij het mij niet.” Ja… echt, zo werkt mijn mind. Als ik dit verhaal aan anderen vertel, dan herkennen sommigen dit stukje ook. En dat is fijn. En daarom voelt het ook dat ik dit wil delen.

Gelukkig had ik direct door dat dit typisch iets is dat van twee kanten belicht kan worden. Dat dit typisch zo’n situatie is waarin de één binnen een relatie een initiatief neemt, die voor de ander heel anders kan worden geïnterpreteerd. Dat zowel Jeroen, als ik, allebei ‘gelijk’ hadden. Dit maakte dat het geen gedoe werd, en meer een inzicht. En wat voor inzicht….. En dat op dag 1… 😉

Weet je, het is allemaal goed afgelopen. En achteraf weet ik heel zeker dat Jeroen de juiste beslissing heeft genomen door mij de vis niet te laten zien en er niets over te vertellen. Zeker toen Jeroen mij -eenmaal terug in het huisje- de beelden liet zien die hij had gemaakt van onze ‘vriend’. Ik zou zeggen, huiver lekker mee…..

Jeroen, je bent mijn held. I love you!

Opa
Oh ja, om het verhaal helemaal compleet te maken heb ik nog een leuke anekdote. Want volgens de Hawaiiaanse bevolking kom je in de oceaan tegen wat je op dat moment nodig hebt.

De laatste dag komen we in een winkeltje een Nederlandse jonge vrouw tegen. Ze woont op Hawaii en op een gegeven moment hebben we het over de bewuste baai. Dus ik zeg: “We hebben het nu toch over de Barracuda-baai?” “Oh, jullie hebben hem ontmoet?” zegt Marlien, de vrouw in de winkel. We kijken haar enigszins verbaasd en vragend aan. “Ja”, zegt ze, “hij leeft in die baai, hij is alleen en als hij achter je aan zwemt, zwem je gewoon naar hem toe en dan gaat ie vanzelf weg.” Dussss…..

En als klap op de vuurpijl voegt ze er nog aan toe: “Hij wordt de grandfather van die baai genoemd.” En als je dan weet dat Jeroen een hele bijzondere band heeft met zijn overleden opa. Nog steeds kippenvel als ik er op terugkijk. Ik denk dat het gewoon niet de bedoeling is geweest dat ik de Barracuda zou zien. Hij was toch echt alleen voor Jeroen bedoeld…..

Aloha,

Agnes

Gisterochtend: Jeroen komt de badkamer en draagt een nette blouse. “Oehhh, sexy!” zegt Sterre. Ik vraag:”En wat is voor jou sexy dan, Sterre?” Waarop ze zegt: “Ik heb het nog nooit gezien en ik vind het mooi.” Aha…. zoveel verschillende betekenissen voor het woord sexy. Oh ja, Sterre is 6… 😉

Sexy…
Ik vraag mijzelf af wat het woord bij mij oproept. Gek genoeg heeft voor mij het Engelse ‘sexy’ een andere betekenis dan het Nederlandse. Sexy in het Engels is voor mij ‘onweerstaanbaar’, ‘aantrekkelijk’, een soort van ‘classy’ zeg maar. Terwijl het voor mij in het Nederlands doet denken aan korte, zwarte leren rokjes, naaldhakken en een diep decolleté. Grappig eigenlijk om zo naar woorden te kijken.

Het toeval wil dat ik de dag voor de ‘badkamerscene’ een artikel lees van Joe Vennare, waarin hij beschrijft wat hij sexy vindt in een vrouw. En dat deze niet alleen over sex gaan. Ik denk na over wanneer ik mijzelf sexy vind en wanneer ik andere vrouwen sexy vind en merk dat mijn beeld sterk overeenkomt met wat in het artikel wordt beschreven.

Wanneer is een vrouw sexy?
Ik heb het hier bewust alleen over vrouwen, anders dwalen mijn gedachten te erg af ;-). Ik beloof je dat de mannen een andere keer aan de orde komen…..

Wat mij betreft is een sexy vrouw zich bewust van haar vrouw zijn, weet ze hoe te genieten, heeft ze een gezonde dosis selflove en selfcare. Ze heeft een open hart, waardoor ze goed kan ontvangen en zich echt kan blootgeven. En misschien wel het allerbelangrijkste: ze is authentiek. Haar verschijning is geen kunstje, het is wie ze is. En….. op speciale dagen doet ze haar meest sexy kleren aan, omdat ze daar zelf van geniet 😉

Een sexy vrouw vindt zichzelf mooi
Ja, we weten het. En we weten ook hoe mooi andere vrouwen zijn. En nog te vaak gaan we de competitie aan. Beter zijn dan…, mooier zijn dan….. Voor mij een hele bekende valkuil. Dus nu is het tijd voor mijn commitment:

“Lieve, mooie vrouw, je bent zo mooi. Ik vind het mooi om naar je kijken, om erachter te komen welk stukje van mijzelf ik in jou zie. Ik hou van jouw humor, liefde, zorgzaamheid en kracht. En ik hou van jouw onzekerheid, kwetsbaarheid en angsten. En ik merk dat hoe meer ik van jou hou, hoe als vanzelfsprekend ik meer van mijzelf hou.”

Een sexy vrouw geeft zichzelf bloot 
En dan bedoel ik niet persé door haar kleren uit te doen. Puur, daar gaat het om. Blootgeven door middel van je ogen, woorden en lach. En uit ervaring kan ik je zeggen dat dit bloody scary is. Als alle maskers wegvallen, dan voel ik mij pas echt naakt. Dit doet mij denken aan een quote van Rob Bell: “It’s easy to take off your clothes and have sex. People do it all the time. But opening up your soul to someone, letting them into your spirit, thoughts, fears, future, hopes, dreams… that is being naked.” 

Een sexy vrouw leeft haar passie
Hier gaat het over nieuwsgierig in het leven staan, nooit uitgeleerd zijn. Wensen hebben, passies. Dingen doen waar je blij van wordt. Energie van krijgt. Als ik te lang dingen doe waar ik niet echt blij van wordt, dan gaat mijn omgeving dat merken. En andersom werkt het ook, als ik mijn passies kan volgen, dan gaat het stromen, dan voel ik mij compleet en dan geniet mijn omgeving met mij mee.
Laatst hoorde ik de volgende uitspraak van mijn vriendin. Haar partner had tegen haar gezegd: “Ik word er heel blij van als jij goed voor jezelf zorgt.” Dus ladies, zorg voor voldoende me-time!

Een sexy vrouw is compleet
In mijn ogen accepteert een vrouw die compleet is, al haar eigenschappen. Plus- en vooral ook haar minpunten. Ze houdt ook van zichzelf als ze ruzie zoekt omdat ze ongesteld moet worden, als ze onzeker is of als ze kwetsbaar is. Te lang heb ik gedacht dat deze stukken van mij er niet mochten zijn. Niets is minder waar. Door deze te belichten verdween bij mij de overtuiging dat mijn partner een stuk leegte moest opvullen. Dat ik niet compleet was, dat hij mij compleet maakte.

Een sexy vrouw is een vrouw
Deze raakt mij het meest. Te lang ben ik een meisje geweest, immature, playing games, fishing for compliments. All of it. Ik geloof daadwerkelijk dat er op Hawaii een transformatie op dit gebied heeft plaatsgevonden. Alsof ik nu pas vrouw ben, en het ook geloof. Dat ik mijzelf respecteer en niet in de laatste plaats mijn lichaam. Dat ik dankbaar ben voor mijn lichaam. Dat ik eindelijk de stukjes waar ik niet zo blij mee ben, kan omarmen, kan liefhebben. Dat mijn lichaam gezond is. Dat als ik wil sporten, dat ik dat kan. En dat het oké is als ik dat niet wil ;-). Ik voel het van binnenuit. De complimenten, de bevestigingen, het voelde altijd zo korte termijn. Natuurlijk vind ik het fijn als mijn partner mijn lichaam mooi vindt. Maar zoals Joe al aangeeft, het voelt nu meer als respect dan bevestiging. Het komt ook meer binnen. Doordat ik het geloof, kan ik beter ontvangen. En doordat ik beter kan ontvangen is het voor de ander ook veel fijner om te geven. Ik zeg; een ideale win-win situatie dus 😉

Een sexy vrouw staat open
Uit ervaring weet ik hoe belangrijk het is om open te zijn en nee, dan bedoel ik niet alleen in de slaapkamer ;-). Om met elkaar te communiceren, te delen (sharing). Dat alles er mag zijn. Luisteren zonder dat iets persoonlijk wordt opgevat. Om hier ook jezelf te laten zien, te laten horen. Je kwetsbaar opstellen. Om dichterbij elkaar te komen, te verbinden.

Ik ben erg benieuwd naar wat sexy voor jou betekent, wanneer jij jezelf sexy vindt en wanneer een vrouw in jouw ogen sexy is.

Het artikel van Joe Vennare staat op: http://www.elephantjournal.com/2014/02/5-things-i-find-sexy-in-a-woman-that-arent-all-about-sex-joe-vennare/

Liefs, Agnes

Wat een reis! Ik zit in de lounge een hotel op een steenworp afstand van het vliegveld van Los Angeles. Net geland vanuit het paradijs en aan het wachten op de vlucht naar Nederland. Met heel veel dankbaarheid kijk ik terug. Op een reis met veel dimensies. Een reis met mooie ontmoetingen, bijzondere vriendschappen, groei, tranen van het huilen, èn van het lachen.

Elementen
Er is geen eiland ter wereld waar alle elementen zo samenkomen als op Hawaii. Jeetje, wat is het daar mooi. Ik heb mogen zwemmen met dolfijnen, in de oceaan. Die hele grote oceaan, waar ik mijn angsten heb mogen overwinnen. Ik had tot die eerste ochtend geen idee hoe bang ik daadwerkelijk was. Ik wist dat ik het eng vond om in natuurwater te zwemmen (in mijn hoofd vanwege de vissen). Maar de oceaan, dat is toch echt andere koek. Tot in de verte kunnen kijken en geen land te zien, golven die zo wispelturig zijn, geen patroon te ontdekken. En de kracht die de oceaan uitstraalt. En dat wij mensen dan iets bedacht hebben waardoor het mogelijk is om te zwemmen en onder water te blijven kijken en te ademen. Het voelde voor mij alsof ik hun leefomgeving verstoorde. Dat wij daar als mensen niet thuishoren.

Metafoor
De oceaan bleek eigenlijk wel een mooie metafoor van het leven. Wat ik voelde was angst voor de diepte, het grootste, angst voor wat ik allemaal tegen zou komen. Angst dat de golven mij zouden overvallen.. pffff…. als ik er nog aan denk… En uiteindelijk gaat het natuurlijk over vertrouwen, vertrouwen in mijzelf.

En dan is het moment dat ik er samen met Jeroen in ga. De mannen krijgen de ‘taak’ hun vrouw te beschermen, er voor haar te zijn. Ik was doodsbang en moest mij totaal overgeven aan Jeroen, hem vertrouwen. Op het moment dat ik eindelijk het water in durf voel ik mij naar de bodem getrokken, mijn duikmasker wil niet lukken, elke golf die er is komt over mij heen, ik probeer met alle geweld boven de golven te blijven, maar hoe harder ik werk, hoe meer golven ik over mij heen krijg. Nu weet ik dat het gaat om overgave, achterover liggen en meedeinen met de golven. En dat ik mij dan 100 kilo lichter voel, ik mijn snorkel equipment helemaal prima zelf kan aandoen en dat het dan genieten is. En dat het stil is onder de golven. En dat het licht is onder water, terwijl het vanaf de kant zo donker leek. En dat er zoveel moois te zien is als je durft te kijken.

Dit proces was voor mij weer een bewijs dat in onze grootste angst vaak het grootste verlangen ligt. Ik was niet meer uit het water te krijgen, ik kon zo genieten, zo in het nu zijn. Al het andere telt niet onder water.

Dolfijnen
Elke ochtend was het weer een verrassing of de dolfijnen ons zouden vinden. En we hadden geluk. Elke dag hebben we ze mogen ontmoeten. Ik kan niet beschrijven hoe bijzonder dat is. Met m’n hoofd onder water kijken hoe ze onder mij door zwemmen, soms rustig, soms wat sneller. Dat ze boven het water uitspringen, spelen, omdat ze dat zelf graag willen. De eerste keer dat ik ze zag kon ik alleen maar huilen om zoveel schoonheid, sierlijkheid, speelsheid, onschuld en liefde. En hun geluid…. magisch…. Dat was voor mij zo speciaal. Ik hoefde ze niet eens te zien, als ik ze al hoorde, maakte mijn hart een sprongetje. Het heeft mij inzicht gegeven dat ik meer mag luisteren naar wat er om mij heen gebeurt.

Thuis
En dan maak ik mij klaar voor de laatste vliegreis. Het is zo fijn om weer naar huis te gaan. Om deze energie mee te mogen nemen naar de kindjes. Ze weer te zien, morgen van school te halen en heel veel te knuffelen en van ze te genieten.

Aloha Hawaii and the ocean, mahalo for showing me the fear and the beauty.
Mahalo Jeroen for being there for me when I was transforming my fear for the ocean into surrender.

“Are you going home or are you leaving home?” vraagt een man naast mij in het vliegtuig. Het is het begin van een bijzonder gesprek. “Are you an artist?” is zijn tweede vraag. Ik schud mijn hoofd. Nee, dat ben ik niet. En hij begint uit te leggen dat hij vindt dat iedereen een artiest is. De computerprogrammeur, de bouwtekenaar, de accountant, de timmerman, de kok en ja, ook ik.

Het geeft mij iets om over na te denken. Bij het woord ‘artist’ denk ik groot, Pink, Rembrandt, Oprah Winfrey, allemaal groot en bekend… Terwijl iedereen bezig is om zijn of haar wereld een beetje mooier te maken met zijn of haar gift.

Ik besef mij dat het gesprek heel anders had geweest als zijn eerste twee vragen waren geweest :”Where are you from?” en “What do you do for a living?”.

Vlak voor zijn verjaardag zegt hij tegen zijn vrouw en twee kinderen dat hij weet wat hij voor cadeau wil hebben. Nee, geen sokken of een nieuwe trui. Hij wil ‘questions’. Hij zegt: “Ik vroeg hen om zich voor te stellen dat ik er niet meer zou zijn en wat ze mij dan nog allemaal zouden willen vragen. En dan als een wonder kom ik weer tot leven en kan ik al hun vragen nu beantwoorden.
Hij kreeg van zijn vrouw 33 vragen, zijn oudste zoon 67 vragen en zijn jongste zoon stelde meer dan 100 vragen.

Ik vraag hem of hij artiest is en hij vertelt dat hij ‘storyteller’ is. Hij vertelt de verhalen van personen uit de geschiedenis. Hij brengt het geschiedenisboek tot leven. Omdat hij ervan overtuigd is dat de verhalen verteld moeten worden. Dat je je kennis doorgeeft in dit leven, dat je alle vragen beantwoordt. En dat je zelf ook vragen blijft stellen. Om de verhalen van anderen te horen.

Hij geeft mij een flyer van zijn werk. Uitgedost in een 17e eeuws kostuum vertelt hij het verhaal van John Weley (1703). En ik word enorm geraakt door wat er op de achterkant staat:

Do all the good you can,
By all the means you can,
In all the ways you can,
In all the places you can,
At all the times you can,
To all the people you can,
As long as ever you can!

John Wesley

Aloha en Mahalo!