Bijna is het dan zover! Nog 2 nachtjes slapen en dan ga ik op weg naar Hawaii, samen met mijn allerliefste lief.
Hoe het begon
Ik geloof dat het september was dat Charlotte Norell (http://www.passionofheart.com) mij een flyer in mijn handen drukte : “Are you and Jeroen going with me?” Ik kijk op de flyer en zie dat ze een hele gave retreat gaat geven….. op Hawaii. Ik dacht nog, die is gek…. alsof dat zou kunnen…. En de flyer verdwijnt ergens in een la. Tot ik ‘m bij het opruimen weer tegenkom. Het klinkt echt wel heel gaaf. En hoe tof zou het zijn dat Jeroen de manier van training die ik heb gevolgd ook kan ervaren. Maar.. Hawaii…. en dan ook nog eens 8 dagen…. Maar goed, Jeroen is enthousiast, altijd wel in voor nieuwe dingen, en zeker in zo’n mooie omgeving.
En dan de kids… Allemaal stemmetjes, schuldgevoel, ‘kunnen we dat wel maken’… je kent ze vast wel. En toch bel ik mijn moeder: “Eh.., mam….” Ze gaat overleggen met m’n vader en nog geen 3 minuten later belt ze terug : “Ik heb 2 woorden voor je… BOEK MAAR.” De dankbaarheid die dan door mij heenging hoef ik denk ik niet te beschrijven, sterker nog… die is niet te beschrijven. En terwijl ik dit schrijf, voel ik kippenvel en tranen opkomen.
De Misses aan het stuur
Diezelfde avond heb ik geboekt. Met trillende handen hou ik mijn vinger bij de vliegmaatschappij op de knop. “Weet je het zeker, Jeroen? Gaan we het echt doen?” En ja, ik heb geklikt. Zoveel adrenaline ging er op dat moment door mij heen. Het liefst had ik het met jullie gedeeld op Facebook. Iets hield mij tegen. Een stemmetje, ik noem ze mijn Misses. Zo zijn er bij mij onder andere een Miss Unworthyness, een Miss Guilt, een Miss Shame en een Miss Shock.
Miss Shame en Miss Unworthyness zijn in gesprek: “Wie ben ik nou om zo’n reis te maken?” “En dat in deze tijd?” “Zoveel mensen die het zo moeilijk hebben”. Die avond waren ze sterker en hebben mij overtuigd om het niet te delen. Totdat ik merkte, dat als ik het aan iemand -voorzichtig en klein- vertelde, diegene ook echt kon genieten voor ons. Dat ik door het te delen iemand ook deelgenoot maak van de reis. Dat ik jullie eigenlijk gewoon mee kan nemen op onze reis.
En nog steeds zijn Miss Shame en Miss Unworthyness hun best aan het doen om mij te overtuigen het klein te maken. Ik snap ook dat dit uit bescherming is. Dat het veiliger is om niet anders te zijn dan anderen. Ga gewoon met de stroom mee, steek je kop niet boven het maaiveld uit, je kent de overtuigingen misschien wel.
Ga je mee?
Toch besluit ik nu om het te delen. Om je mee te nemen om de bijzondere reis dit ik (wij) gaan maken. Dat jij met mij mee gaat genieten van al het moois dat daar is. En dat je er ook voor me bent als ik mijn kindjes mis, want dat gaat zeker gebeuren. Pfff…. als ik al denk aan morgenavond…. Ik weet dat ze het echt heel leuk vinden om bij opa en oma te zijn, maar ik ga hun lieve, soms kleffe, knuffels echt enorm missen. En toch gaan zij in mijn hart gewoon mee. De mate van verbinding is tenslotte niet afhankelijk van de afstand, toch?
Of zoals in de uitnodiging staat:
“The difference between the Western and the Hawaiian culture is that in the Western you need to see it before you can understand it. In Hawaii you just need to feel it.” Ken Kamakea
En…? Ga je met mij mee?
Aloha!
