Het begon al tijdens de zwangerschap. Toen zij (17 jaar geleden) in mijn buik zat, wist ik; dit is de laatste keer dat ik zwanger ben. Laatste keer dit… laatste keer dat… Zo bewust mogelijk meegemaakt, voor zover dat kan met nog twee schatjes die rondliepen. Ik kan mij wel herinneren dat ik mijn momenten pakte om te genieten.
En zo kwamen er nog heel veel laatste keren; laatste keer borstvoeding, laatste keer in de wieg en lopen achter de kinderwagen, laatste keer kinderdagverblijf, peuterspeelzaal, kleuterschool, lagere school, kinderfeestjes, sweet 16 party…
Een paar weken geleden had Sterre haar laatste schoolweek. Ze neemt school heel serieus dus deze week stond ook op haar planning om te leren voor de examens. Ik zei tegen haar (en daarmee gelukkig ook tegen mijzelf); Sterre, van mij mag je deze week niet leren. Je MOET ten volle gaan genieten van de laatste schoolweek, het gala en de eindexamenstunt. Dit ga je niet meer op deze school meemaken. Nog even was er twijfel maar ik zei lachend; als je het niet doet, sluit ik je op in je kamer…. zonder schoolboeken. Opeens kwamen daar de tranen van het besef…
De toon was gezet en ik zag haar volop genieten van deze week. Nog even geen stress en gedoe. Tijd om voor iedere docent – die dat verdiende- een versierde cupcake te maken. Afronding. Afsluiting. Even slikken als ze de laatste keer op haar fiets naar school gaat. (ik dan he?), trots als ze (op hakken!) in haar galajurk staat te shinen en als ze voor de eerste keer gaat stappen. Automatisch horen dus bij laatste keren tegelijkertijd ook eerste keren.
Gisteren was er weer zo’n laatste keer. Sterre heeft besloten te stoppen met paardrijden. 10 jaar geleden begon de liefde met Moonlight, daarna werd ze vriendjes met Givar, maar haar grote liefde is nu al 5 jaar Yhelly. En als ik het over Sterre heb, dan geldt het ook voor mij. Alle drie zulke lieve, bijzondere pony’s. Elke week een uur les en een dagdeel ‘leasen’. En daarin kon ze alles kwijt. Groei in het rijden, maar ook de verzorging en het vrij-rijden zonder de verantwoordelijkheid van een eigen paard.
In deze tijd heeft Sterre mij ook een heel groot cadeau gegeven. Tijdens dressuurwedstrijden wordt de proef voorgelezen. De eerste proeven lukte het nog wel om een van de instructrices te vragen, maar op een gegeven moment vroeg Sterre aan mij of ik wilde voorlezen.
Ehm… wat? Ik? En als ik het dan een fout maak, dan rij jij verkeerd? Mijn faalangst voerde de boventoon. Bij Sterre kon ik het gewoon proberen. En dan moet je weten dat je dan best wel hard moet lezen, wil ze het in de hele bak horen. Mijzelf laten horen, nog zo’n drempel waar ik overheen mocht. 😉
De eerste keren stond ik te trillen op mijn benen. Kon helemaal niet kijken hoe Sterre het deed, was alleen maar met mijn eigen proces bezig. En dat leert Sterre mij, dat dat oké is. En ook heel fijn, Jeroen filmt altijd dus ik kon het altijd nog achteraf bekijken 😉
Gedurende de jaren ging het steeds ontspannender. Elke wedstrijd was ik er. Ik stond daar, ontspannen en vol vertrouwen. In haar en in mij. En… nog nooit een foutje gemaakt, gelukkig. Tot gisteren, toen begon ik eerder dan dat ik toestemming had van de jury. De eerste keer tijdens een laatste keer. Gelukkig mocht ze opnieuw beginnen…
Even terug naar gisteren; haar aller- aller- allerlaatste dressuurwedstrijd op Yhelly. En terwijl ik dit typ voel ik de tranen weer prikken. Ik las voor, zij reed ontspannen en genoot. Het allerlaatste van de proef is dan dat ze de pony voor de jury laat stilstaan en dat ze dan een groet uitbrengt. Sterre brengt de officiële groet uit, buigt haar hoofd en terwijl ze weer gaat stappen, zie ik dat ze breekt. Ik zie haar lijf inzakken en haar hoofd blijft gebogen. Haar handen naar haar ogen.
Wat ze laat zien is zo mooi, zo kwetsbaar en zo puur. Ze leert mij zo dat de emotie er mag zijn. Dat het tranen van verdriet zijn, maar ook van dankbaarheid en bovenal van liefde. Ze komt langs mij en ik vraag nog: Dit zijn geen tranen omdat het niet goed ging, toch? Nee, schudt ze. Ik weet genoeg en de tranen stromen nu ook over mijn wangen. En bij haar vriendin. Zo mooi hoe ze ons ‘toestemming’ geeft om te mogen voelen wat het met ons doet. Deze laatste keer.
Ik hou het niet droog tijdens het typen. En wat geniet ik van die tranen die stromen. Elke keer weer als ik mij weer iets herinner van deze periode. Of als Sterre iets deelt over gisteren. Of als ze een foto van Yhelly en haar doorstuurt. Mijn hart smelt en breekt open, tegelijkertijd. Ik wens ons nog heel veel laatste en eerste keren. Ik hou van je, lieve Sterre.
