Links

Dit gaat niet over mij

Ontvangen_handenOntvangen, het lijkt iets gewoons, tot het moment dat je beseft dat ontvangen op verschillende manieren kan. En dat ècht ontvangen zo mooi is, zo mooi voelt en zoveel moois creëert. En dat als je ècht kunt ontvangen, het echte genieten kan beginnen…..

Zomaar 2 voorbeelden op een doodgewone woensdagmorgen: Een vrouw zegt tegen een andere vrouw: “Wat heb je een leuke slippertjes aan!” En dan hoor ik de ander zeggen: “Oh, die komen gewoon bij de Bristol vandaan hoor!” Nog geen 5 minuten later bij 2 andere vrouwen: “Jeetje wat zie jij er mooi bruin uit zeg!”  “Oh vind je? Eh, nou dank je wel….. geloof ik.”

En iemand is mij net voor door te zeggen: “Die mag je ontvangen hoor…”

Ontvangen

Wat is dat toch met ontvangen? Waarom is het toch zo lastig om te ontvangen? De laatste keer dat ik weer bewust ervoer hoe lastig, was ongeveer een maand geleden. Toen stond opeens deze tekst op mijn Facebook prikbord:

Dankjewel Agnes Geense, voor je aanwezigheid en onze fijne, inspirerende gesprekken! Woman energy! Soul sister! Xx

En terwijl ik het lees denk ik: “Dit gaat niet over mij.” En ik merk dat ik het buiten mijzelf plaats. Waardoor ik mijzelf en ook de ander tekort doe. En ik adem bewust in en weer uit en ontvang. En ik schrijf:

“Poeh… Ik voel een nieuw blog aankomen…. Iets over ontvangen …. Thank you beautiful woman!”

Vervolgens word ik de week erop verrast door mijn man. We zijn die dag 10 jaar getrouwd en hij heeft een dagje en nachtje weg geregeld. Op het moment dat ik het hoor ben ik vooral praktisch bezig. Is alles wel goed geregeld? Waar gaan we dan naar toe? Welke kleding moet ik inpakken? Miss Controlfreak vervult haar taak op zo’n moment fantastisch, maar voor de gulle gever natuurlijk niet heel fijn. En ik besef mij dat ik het gewoon lastig vind om te ontvangen. Waar Miss Unworthyness nog even om de hoek komt: Wie ben jij nou om……. En Miss Guilty: ja maar dan moeten er andere mensen voor jouw kinderen zorgen…

Fuck it! Ontvang!

En het lukt mij om mijn Misses even op de gang te zetten en te beseffen dat ik mag ontvangen. En terwijl ik het ontvang, merk ik dat ik er dan pas echt van kan genieten. Zo fijn!

Ontvang en geniet

Ik ben mij er van bewust dat er zoveel dingen te ontvangen zijn. Die zomaar op je pad komen. Dat de zon gaat schijnen, net op het moment dat ik wil gaan hardlopen. Dat er een vogel bij mij komt zitten terwijl ik dit aan het schrijven ben, dat er spontaan een kopje thee wordt neergezet, een knuffel van een van mijn kinderen. Soms kan het zoveel zijn dat ik het gevoel heb dat ik uit elkaar spat. Een volledig gevoel van dankbaarheid, daar word ik heel gelukkig van. En dit alles als gevolg van volledig ontvangen.

Hoe dan te ontvangen?

Dit is een kwestie van oefenen. Ten eerste: Als je merkt dat je een compliment teruggeeft of het kleiner maakt dan het bedoeld is. Of als je van plan bent om dit te gaan doen. Blijf op zo’n moment vriendelijk naar je zelf. Zeg tegen de gever: “Wacht even hoor” en misschien wel: “Wil je het nog een keer zeggen?” ;-). En hoor dan de woorden, zie de persoon voor je en voel dat het gemeend is en dat het daadwerkelijk over jou gaat. En adem in….. adem uit…. En zeg tegen jezelf (of hardop) “ontvangen”.

Een andere oefening om te ontvangen is het volgende:

genietenSchrijf aan het einde van elke dag 3 dingen op waar je dankbaar voor bent. Het zorgt ervoor dat je bewust blijft van alle mooie dingen in het leven en dat je de grote en de kleine dingen in het leven ontvangt en er dan ook bewust van geniet.

‘Toevallig’ wordt er nu een dankbaarheidsketting binnen Facebook verspreid, precies waar deze oefening over gaat. Laat het mij weten als je mee wilt doen, dan ‚tag’ ik je….

https://www.facebook.com/purenesnl

Succes, en vooral heel veel plezier met ontvangen.

Heel veel liefs,

Agnes

 

Why wait? Hawaii waits…

hawaiiBijna is het dan zover! Nog 2 nachtjes slapen en dan ga ik op weg naar Hawaii, samen met mijn allerliefste lief.

Hoe het begon
Ik geloof dat het september was dat Charlotte Norell (http://www.passionofheart.com) mij een flyer in mijn handen drukte : “Are you and Jeroen going with me?” Ik kijk op de flyer en zie dat ze een hele gave retreat gaat geven….. op Hawaii. Ik dacht nog, die is gek…. alsof dat zou kunnen…. En de flyer verdwijnt ergens in een la. Tot ik ‘m bij het opruimen weer tegenkom. Het klinkt echt wel heel gaaf. En hoe tof zou het zijn dat Jeroen de manier van training die ik heb gevolgd ook kan ervaren. Maar.. Hawaii…. en dan ook nog eens 8 dagen…. Maar goed, Jeroen is enthousiast, altijd wel in voor nieuwe dingen, en zeker in zo’n mooie omgeving.

En dan de kids… Allemaal stemmetjes, schuldgevoel, ‘kunnen we dat wel maken’… je kent ze vast wel. En toch bel ik mijn moeder: “Eh.., mam….” Ze gaat overleggen met m’n vader en nog geen 3 minuten later belt ze terug : “Ik heb 2 woorden voor je… BOEK MAAR.” De dankbaarheid die dan door mij heenging hoef ik denk ik niet te beschrijven, sterker nog… die is niet te beschrijven. En terwijl ik dit schrijf, voel ik kippenvel en tranen opkomen.

De Misses aan het stuur
Diezelfde avond heb ik geboekt. Met trillende handen hou ik mijn vinger bij de vliegmaatschappij op de knop. “Weet je het zeker, Jeroen? Gaan we het echt doen?” En ja, ik heb geklikt. Zoveel adrenaline ging er op dat moment door mij heen. Het liefst had ik het met jullie gedeeld op Facebook. Iets hield mij tegen. Een stemmetje, ik noem ze mijn Misses. Zo zijn er bij mij onder andere een Miss Unworthyness, een Miss Guilt, een Miss Shame en een Miss Shock.

Miss Shame en Miss Unworthyness zijn in gesprek: “Wie ben ik nou om zo’n reis te maken?” “En dat in deze tijd?” “Zoveel mensen die het zo moeilijk hebben”. Die avond waren ze sterker en hebben mij overtuigd om het niet te delen. Totdat ik merkte, dat als ik het aan iemand -voorzichtig en klein- vertelde, diegene ook echt kon genieten voor ons. Dat ik door het te delen iemand ook deelgenoot maak van de reis. Dat ik jullie eigenlijk gewoon mee kan nemen op onze reis.

En nog steeds zijn Miss Shame en Miss Unworthyness hun best aan het doen om mij te overtuigen het klein te maken. Ik snap ook dat dit uit bescherming is. Dat het veiliger is om  niet anders te zijn dan anderen. Ga gewoon met de stroom mee, steek je kop niet boven het maaiveld uit, je kent de overtuigingen misschien wel.

Ga je mee?
Toch besluit ik nu om het te delen. Om je mee te nemen om de bijzondere reis dit ik (wij) gaan maken. Dat jij met mij mee gaat genieten van al het moois dat daar is. En dat je er ook voor me bent als ik mijn kindjes mis, want dat gaat zeker gebeuren. Pfff…. als ik al denk aan morgenavond…. Ik weet dat ze het echt heel leuk vinden om bij opa en oma te zijn, maar ik ga hun lieve, soms kleffe, knuffels echt enorm missen. En toch gaan zij in mijn hart gewoon mee. De mate van verbinding is tenslotte niet afhankelijk van de afstand, toch?

Of zoals in de uitnodiging staat:
“The difference between the Western and the Hawaiian culture is that in the Western you need to see it before you can understand it. In Hawaii you just need to feel it.”  Ken Kamakea

En…? Ga je met mij mee?

Aloha!