agnes

Ha lieverds,

Even een ander berichtje dan je normaal van mij gewend bent. Omdat ik merk dat het vorige week weer zo’n week was. Zo’n week met enorm veel indrukken. En die dan niet zo goed geland zijn. Voor mij is schrijven een manier om te verwerken. Dus bij deze mijn hoogtepunten van de afgelopen week. Een week waarin ik (nog steeds) niet helemaal fit ben en waarbij ik heel erg mocht voelen wat ik wel deed en wat niet. En dat betekende dat ik ‘s avonds een heleboel leuke dingen heb gedaan en de dag erna zonder energie op de bank lag. Maar het was het meer dan waard…

Vriendinnen van Amstel Live
Maandag begon het met een fantastisch bezoek aan de Vrienden van Amstel Live, of in ons geval de Vriendinnen van Amstel live. Heerlijk met een stel meiden de week goed beginnen. Met als absoluut persoonlijk hoogtepunt het optreden van Armin van Buuren, waarbij hij het nummer speelt dat Jeroen heeft gebruikt voor het filmpje van Hawaii. Stond ik daar met heimwee, kippenvel en tranen in m’n ogen te genieten….

Isabelle Beernaerdt
Woensdagavond heerlijk met mijn grootste dochter op pad. Eerst lekker gegeten bij Bregje in Nieuwegein (aanrader!) en daarna naar de voorstelling van Isabelle Beernaerdt. We vonden het allebei erg mooi om te zien, maar misten het verhaal een beetje. Luna verwoordde het eigenlijk heel goed: “Zeg mam, zullen we de volgende keer naar iets toegaan waar we lekker kunnen lachen?” Ik ga akkoord 😉

Overvloed
Donderdag spreken Nadine van Innerheart en ik een nieuwe datum af voor een vervolg op de MoederDochterCirkel, delen deze op Facebook en binnen 2(!) uur is deze al helemaal vol. Hoe dankbaar kan je zijn voor zoveel moeiteloosheid en overvloed!

Chippendales (!)
En dan vrijdag een onwijs leuk feestje van een brandweercollega van Jeroen en dan worden we gewoon onverwachts getrakteerd op ‘YMCA’ en de Chippendales in één, er zijn saaiere vrijdagavonden 😉

Zaterdagmorgen gaan we met Luna mee naar de open dag van het Anna van Rijn College, waar ik zelf op gezeten heb toen het nog Randijk heette. Dat was een leuke trip down to memory lane. Toen ik daar naar het toilet ging kon ik het niet laten om nog even een blik op het plafond te werpen waar bij de schoolfeesten de drank werd verstopt… 😉

Nahko & Medicine for the people
En dan zaterdagmiddag door naar Amsterdam met Jeroen. Eerst samen uit eten om daarna naar de Melkweg te gaan voor een concert van Nahko & Medicine for the people. En tijdens dat etentje ontstaat een heerlijk idee om samen iets te gaan organiseren voor stellen, we zijn het nu verder aan het creëren, more to come…

Het concert van Nahko was enorm inspirerend. De opening door de sisters van Hawaii raakte mij enorm. Het openen van de ruimte, het neerzetten van een intentie van ‘peace’ en ‘love’, het was voelbaar in de hele ruimte. Kijk voor een filmpje van de opening op : https://www.youtube.com/watch?v=Y1_URJ7xVC0 De teksten zijn prachtig, de muziek recht uit het hart. Op youtube kun je hun muziek beluisteren en daar ook nog eens fantastische beelden bij, zeker de moeite waard!

Zondag heb ik de week heerlijk afgesloten met een dagje thuis, open haard, sauna en een film. Weer helemaal opgeladen voor een nieuwe week.

Liefs, Agnes

Dank je wel voor het ‘luisteren’ enneh… ik wil je mijn favoriete ‘Chippendale’ natuurlijk niet onthouden…..

Afgelopen weekend heb ik de kracht en de bevrijding van “Ik weet het niet” mogen ervaren. Ik deel het graag met jou. Want ik ben vast niet de enige die het moeilijk vind om iets niet te weten 😉

The body knows
Stel je het volgende voor: afgelopen zondag. 30 vrouwen in een sharing cirkel. “Wie heeft er iets te delen?”, wordt er gevraagd. En gelijk begint mijn lijf te reageren. Hartkloppingen, zwetende en trillende handen, golven van misselijkheid. En ik herken de signalen. Ik moet iets delen. Iets wat ik normaal gesproken niet meer spannend vind. En nu wel… want ik wist niet wat ik te delen had…

I don’t know
Ik weet het nog aardig lang uit te stellen. Er zijn al 3 vrouwen aan de beurt geweest en Ramya Norell wil de cirkel afsluiten. En als vanzelf gaat mijn arm dan eindelijk omhoog. “Eh, Ramya, my body tells me to speak up, but I don’t know what to share.” (de retraite is in het Engels, voor het gemak hou ik de rest in het Nederlands). Ze vraagt me om even ‘rustig’ te gaan zitten, ogen dicht te doen en te wachten of er nu iets komt. En ik antwoord weer “Nee, niets.” En dan vraagt ze mij in de cirkel te gaan staan. Slik, dat was nu net niet de bedoeling, want dat vind ik nog steeds erg spannend… Maar goed, er is geen houden aan. Mijn lichaam geeft aan dat het nu de tijd is. (waarvoor weet ik nog steeds niet). En ik ga staan. En ik heb mij er aan over te geven. Hoe spannend ik dat ook vind. En ik voel. En er komt nog steeds niets…. En dan opeens voel ik het. Het is zo duidelijk. Dit is waar het over gaat. En ik hoor mijzelf zeggen:

“I don’t know – I don’t know and that is so fucking oke!”

En terwijl ik dat zeg voel ik een ontspanning en vrijheid tegelijk. I don’t know, I don’t know. Hoe fijn is het om gewoon te kunnen zeggen: “Ik weet het niet.”

Parijs
Alles valt op z’n plek. Zaterdagmorgen hoorde ik het nieuws over Parijs. En ik probeerde het van mij af te zetten. Omdat ik er geen invloed op heb, behalve licht en liefde sturen naar iedereen die het nodig heeft (ook buiten Parijs). En ik merkte dat het opzij schuiven niet werkt. Dat het toch op de achtergrond aanwezig blijft. En dat blijkt wel als we vlak erna een meditatie en deze tekst enorm binnenkomt:

If our Mother Earth was able to speak, she would say;

“I have given you everything … to fulfill your dreams, your desires, your wishes. Even the possibility to declare your own destiny… and all I ask is that you take care of me and everything I have created for you.”

De tranen stromen over mijn wangen en “sorry” is het enige dat ik voel. En ik vraag mij af waar we in godsnaam (wat overigens een hele pijnlijke woordspeling in deze is) of in hemelsnaam (terwijl de situatie volgens mij ook niet aan de ongeziene wereld kan worden toegeschreven) met z’n allen mee bezig zijn. Met z’n allen… Dat is dus ook zo niet waar. Maar goed, een hoofd vol dus met vragen die dag.

Bevrijding en overgave
En wauw, wat een bevrijding om elke vraag te kunnen en mogen beantwoorden met “Ik weet het niet.” En niet als een onverschilligheid, maar met een diepe overgave aan iets groters. En dat ik het niet hoef te weten. En dat ik het niet hoef te dragen. En dat geeft ontspanning en vrijheid.

Ik nodig je uit om ook eens vaker te zeggen: “Ik weet het niet.” En ik hoop dat het net zo bevrijdend is voor jou als dat het voor mij is.

Liefs, Agnes

2016: Een nieuwe website voor PureNes, een nieuw aanbod aan workshops en zelfs ideeën voor een PureNes festival. Met andere woorden: zichtbaar worden. Wat voor mij tamelijk uit de comfort zone is. En daar kwam ik achter toen ik een fotoshoot voor de nieuwe website had…

Anoniem
Twee weken terug volgde ik een workshop. Aan het einde kwam toevallig de vrouwencirkel ter sprake en ik hoorde iemand zeggen: “Oh, ben JIJ die vrouw van de vrouwencirkels?” En ik merkte dat ik het aan de ene kant eigenlijk wel fijn vond dat ik nog geen ‘gezicht’ had. Lekker veilig, anoniem… En aan de andere kant voel ik een verlangen om mijn boodschap aan een grotere groep te gaan laten zien, met als consequentie dat ik zichtbaar mag gaan worden.

Even terug in de tijd
Het zal nu ongeveer een jaar geleden zijn dat ik besloot te gaan beginnen met de vrouwencirkels. En dat betekende dat ik zichtbaar moest worden. Want ja, een vrouwencirkel in je eentje zonder deelnemers, dat was niet wat ik voor ogen had. 😉

En eerlijk gezegd weet ik niet eens meer hoe ik de vrouwencirkels zichtbaar heb gemaakt. Het zal voornamelijk mond-op-mond geweest zijn. Dat is dan weer het voordeel van in een kleinere stad te wonen. En Facebook heeft mij enorm geholpen in het zichtbaar worden. En dan bedoel ik niet alleen voor PureNes.

Twitter
Van nature ben ik nogal introvert. En ik weet nog goed dat ik mijn eerste tweet op Twitter maakte. Ik was met een vriendin in Eurodisney en kan mij nog zo goed herinneren wat een adrenaline er door mijn lijf ging toen ik hierover postte. Zomaar iets mededelen zonder dat iemand daar om gevraagd had. En dan is Twitter nog redelijk anoniem als ik het vergelijk met Facebook. Bij FaceBook gaat het over persoonlijke contacten, mensen die je echt kent. Maar dankzij Twitter was de eerste hobbel al genomen en was de eerste FB post al iets minder spannend dan de eerste tweet.

En toen was het januari 2014. Nog zo’n stap in zichtbaar worden. Ik schrijf mijn eerste blog, Why wait, en deel het via Facebook. Het was hetzelfde gevoel als dat ik had toen ik ging parachute springen.

2016
En nu dus weer een nieuwe fase. Een nieuwe website is in de maak. En ik ‘moet’ daadwerkelijk met m’n kop erop. En dus mogen er foto’s gemaakt worden. En gelukkig tref ik daar Marianne Zeelenberg, via een vriendin van mij. We hebben telefonisch contact en ik heb gelijk een goed gevoel bij haar. We maken een afspraak en zij zegt nog: “Gaat vast helemaal goed komen.” Waarop ik denk: ”Ja, ja, heb je enig idee wat een hekel ik heb aan op de foto gaan?”

Uit de comfort zone
De drie dagen voorafgaand aan de shoot beginnen de zenuwen en de buikpijn al. “Wat nou als het echt niet lukt? Wat nou als ik echt niet leuk op een foto kan staan? Wat nou…”. en ga zo maar door. De dag breekt aan en het blijkt dat Marianne echt een topper is. Ze weet mij op mijn gemak te stellen, weet mijn wensen te vertalen en zorgt ervoor dat de spontaniteit het wint van mijn zenuwen.

Afgelopen vrijdag ben ik naar haar toegegaan om een selectie te maken van de foto’s. En wat werd ik daar blij van zeg. Alle credits voor Marianne. Zij heeft er voor gezorgd dat je mijn pure ik te zien krijgt. Mijn ziel, mijn blijheid als ik met PureNes bezig ben. Met deze foto’s durf ik de komende tijd wel zichtbaar te worden.

Why wait?
En gisteren kreeg ik de foto’s doorgestuurd om een definitieve keuze te maken. En ik wilde ze het liefst gelijk delen. Omdat ik er zelf zo blij mee ben. En toch hield iets mij tegen…. Oh ja, weer dat zichtbaar zijn.. 😉 En dan blijkt dat het thema dat op oudejaarsavond 2013 is geboren, nog steeds heel actueel is, namelijk Why Wait?

Dus bij deze……

Liefs, Agnes

Wil je op de hoogte worden gehouden van mijn ‘zichtbaarheid’? Like dan mijn pagina op Facebook en ontvang alle nieuwtjes.

Herken je dit? 
Je heel lang van tevoren ergens druk om maken, gedachtes die je beperken om iets te doen, of juist iets niet te doen? Angst, wantrouwen, onzekerheid, afgunst, oordelen? Gedachtes in je hoofd die je beperken om het leven te leven dat je graag wilt leven?
Vaak zijn dit de gedachtes die je zelf in de loop van de tijd gecreëerd hebt. Daar tegenover staat de stem van je ziel. De stem die ervoor zorgt dat je voluit kunt leven en zorgt dat je je levensdoel vervult.

En hoe gaaf zou het zijn als je deze twee soorten kan onderscheiden. Waardoor je de beperkende gedachtes nog wel hebt, maar je er niet meer door laat leiden.

Bewust onderzoeken
Inmiddels ben ik mij redelijk bewust van mijn gedachtes. En heb ik geleerd om onderscheid te maken tussen de stemmetjes die ik heb gecreëerd en de stem van mijn ziel.

Ik kies ervoor om mijn gedachtes en stemmetjes te onderzoeken. En ik heb het volgende onderscheid voor mijzelf gemaakt:

Een gecreëerde gedachte of stem:

• is vooral gebaseerd op angst
• zorgt voor twijfel
• spingt van de hak op de tak
• geeft onrust
• “Doe dat maar, anders…..”
• spreekt over voorwaardelijke liefde
• zorgt voor emoties als jaloezie, onzekerheid, faalangst enz.
• zorgt voor lichamelijke ongemakken zoals hoofdpijn, buikpijn, enz.
• is er continue, vooral ongevraagd en heel snel

Ik zal je een paar voorbeelden geven die nu om mij heen dwarrelen:

• “Tsss, je gaat dit toch niet delen?”
• “Wie ben jij nu om dit te verkondigen?”
• “Dit moet je voor jezelf houden hoor, mensen kunnen er echt iets van vinden dat je stemmen ‘hoort’”

Daar tegenover staat de waardevolle stem van de ziel.

De stem van de ziel:

• spreekt altijd uit onvoorwaardelijke liefde
• is er om je te ondersteunen
• heeft het beste met je voor
• heeft compassie
• steunt je, ook als je haar genegeerd hebt
• is vrij van oordelen
• is gebaseerd op vertrouwen
• gaat over moeiteloosheid
• geeft zekerheid
• heeft het nodig dat je bewust contact met haar maakt

Als ik op dit moment contact maak met deze stem, dan zegt ze:

• “Wauw, wat fijn dat de woorden zo moeiteloos komen”
• “Dit kan daadwerkelijk inzicht geven voor anderen”
• “Wat fijn dat je nu meer naar mij luistert”
• “Je kan mij vertrouwen”
• “Je bent veilig”

En ja, het vergt oefening om het onderscheid te maken. En het is enorm uitdagend. Zie het maar als een spel en enjoy the game!

Liefs, Agnes